Η μικρή μου αδελφή...1971

Παραλία Παλαιόπολης Σαμοθράκης Αύγουστος του 1971.

Λευκό, μη χρώμα. Από μικρός, πάντα ένοιωθα την αγωνία και τον φόβο της λευκής σελίδας. Δύσκολο να της δώσεις ζωή, ταιριάζοντας λέξεις που να κρύβουν μέσα τους το δικό σου ουράνιο τόξο. Περισσότερο δε όταν αυτή, έπρεπε να γεμίσει με στίγματα ψυχής. Σήμερα η λευκή σελίδα αντικαταστάθηκε με την οθόνη του υπολογιστή. Εγώ δεν είμαι ποιητής, γι' αυτό τα λόγια του Ρίτσου από το ποίημα «Το τραγούδι της αδελφής μου» θα αντικαταστήσουν την δικιά μου φωνή...

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Σούχε χαρίσει κάποτε η μητέρα

ένα ρόδινο φόρεμα

και μια μικρή ρόδινη ομπρέλα.

Ανέβαινες την ανθισμένη πλαγιά

το εαρινό πρωινό

ανάλαφρη και διάφανη

-ένα ρόδινο νέφος φωτός.

Κοιτούσες τον ουρανό

σαν κάτι από ψηλά να σε καλούσε.

Μόνο οι θλιμμένες πλεξίδες

των μαύρων μαλλιών σου

βάραιναν τη λεπτή σου ράχη.

Φοβόμουν

μήπως μιαν ώρα χαθείς

όμοια με ρόδινο φως

μέσα στη δύση.

Μάζευα τότε

όστρακα στιλπνά

και πολύχρωμα βότσαλα

απ’ τ’ ακρογιάλι του νησιού μας

για να δω τα μάτια σου

να χαμογελούν

και να μαζέψω την καρδιά σου

που διαλυόταν αθόρυβα

στη θλίψη του κόσμου.

Μα δεν ήξερες να γελάς.

Έκανα φτερά τα δάκρυα σου

κ’ έφευγα μακριά για να σου φέρω

τη γύρη του αιθέρα

να ραντίσω τη σιωπή σου.

Όμως δεν ήξερες να δέχεσαι.

Χάριζες.

Μόνο χάριζες.

Όλα τα δώρα σου

τα μοίρασες

κ’ έμειναν άδειες

οι παλάμες σου.

Έγειρες το κεφάλι

-πικραμένο πουλί,

στη σκοτεινή φτερούγα σου

και τραγούδησες το απίστευτο τραγούδι

του πληγωμένου σύμπαντος.

Αδελφή μου,

ύψωσε το κεφάλι.

Σκύβω σιμά σου και σου φέρνω

τους παιδικούς μας όρθρους

ν’ αναπνεύσεις βαθιά

την αλμύρα του νησιού μας,

τους βραδινούς φλοίσβους

και περνώντας την ομίχλη του νόστου

ν’ αράξεις κοντά μου.

Γύρισε, αδελφή μου,

στη μικρή Βηθλεέμ

που μας γέννησε ωραίους και ταπεινούς

κ’ εγώ, θα δεις, θα μαδήσω

τα όνειρα των Ιεροσολύμων

που μ’ έπαιρναν μακριά σου

και θα μείνω για πάντα στο πλάι σου

-ένα σεμνό τριζόνι,

για να σου τραγουδώ

τα βράδια του έαρος.

Δε μ’ ακούς;
(από Το τραγούδι της αδελφής μου, του Γιάννη Ρίτσου)
Αφιερωμένο στα παιδιά... Θανάση και Μαρία Νεφέλη